Art – sztuka

Posts Tagged ‘Sztuka’

Nie do końca człowiek jest w stanie zapoznać się z twórczością ludów prehistorycznych. Jedynymi reliktami przeszłości, namacalnymi dowodami na istnienie w tamtych czasach sztuki są wykopaliska. Znaleziono wiele fragmentów i szczątków obiektów, które archeolodzy zakwalifikowali do naprawdę bardzo starych, jeszcze z epoki paleolitu. Sztuka tamtych czasów rozpoczęła się prawdopodobnie od malowideł naściennych we wnętrzach jaskiń. Przedstawiały one zwierzęta różnych typów, oraz scenki rodzajowe jak na przykład polowanie. Wielu naukowców ośmiela się twierdzić, że robiono to, by zostawić wskazówki potomkom, co do sposobów walki i przetrwania. Wszystko to w naprawdę pięknej formie, zachowanej przez tysiące lat. Sztuką typowa tamtego okresu były też posążki silnie związane z kultem religijnym oraz płodnością ziemi oraz ludzi. Antropolodzy zgodnie twierdzą, iż sztuka w ówczesnych czasach dopiero się rozwijała i nie stanowiła fachu, a jedynie rozrywkę, między kolejnymi polowaniami a płodzeniem dzieci.

Często zdarza się tak, ze sztuka jest przejawem buntu, sprzeciwu w jakiejś sprawie. W historii było tez wiele przypadków, gdzie władze wykorzystywały wiele dziedzin artystycznych do propagandy. Czasami miała ona dobry wpływ na społeczeństwo, na przykład kiedy ruszyła kampania piję mleko jestem wielki. Wtedy artyści zjednoczyli się i poprzez sztukę usiłowali uzmysłowić obywatelom jak ważny dla kości jest wapń, w który jest bogate mleko. Propaganda w formie zaostrzonej występowała w sztuce PRL-u. Plakaty z kobietami na traktorach, hasła nawołujące do zmian ustrojowych nie były obce tamtym czasom. Wszelkie środki wyrazu artystycznego jednak poza swoimi funkcjami, mają inne płaszczyzny. Chodzi tutaj o uniwersalizm przekazu, czyli odniesienie dzieła do życia potencjalnego odbiorcy. Każda sztuka powinna skłaniać do refleksji. Jeśli tak się dzieje, artysta winien być dumny ze swoich dokonań i mieć świadomość, że odniósł sukces. Gdy natomiast artyzm przyczynia się do celów wyższych jak propaganda, to już zupełnie inna historia.

Zawsze było tak, że to artyści kreowali kanony piękna. Oczywiście jest to zagadnienie dość subiektywne, jednak chodzi o modę w sztuce. Starożytność wpajała społeczeństwu, że ciało powinno być harmonijne i proporcjonalne. Platon opracowywał nawet schemat porównania szyi i łydek, głowy do tułowia i innych części. Odbijało się to na sztuce, czyli kobietach i mężczyznach uwiecznianych na obrazach i zaklętych w rzeźbach. W średniowieczu szczególnie ceniono piękno podrasowane, czyli pierwsze próby makijażu, drogocenne ozdoby biżuteryjne. Masywne bransolety, wielkie fryzury to znak rozpoznawczy sztuki średniowiecznej. Dandysi zapoczątkowali sztukę dla sztuki, pełnia przerysowań i groteski. Rubens w epoce baroku kreował pełne kształty, żeby dwudziesty pierwszy wiek zmodyfikował wizerunek kobiety do istoty eterycznej i wychudzonej. Cóż, rozpatrzona została sztuka w sylwetkach, jednak ten obszar jest znacznie szerszy. Nie sposób zgłębić go w kilku zdaniach. W każdym razie piękno to pojęcie względne.