Art – sztuka

Archive for the ‘Sztuka’ Category

Kiedyś, w czasach dawnych artysta mógł nie przejmować się codziennością i oddawać się procesom twórczym. To dlatego wieki ubiegłe przyniosły tyle rewolucji w sztuce. Narodził się nurt współczesny. Wykorzystuje się w nim fotografię, kolaże i wiele cyfrowych form. Odnosi się to również do innych form. Muzyka współczesna korzysta z pomocy elektroniki, i różnych ciekawych urządzeń, o których przodkowie zupełnie nie mieli pojęcia. Nowoczesność w sztuce jest przede wszystkim odejściem od oczywistych form. Teraz ważna staje się abstrakcja, wyrażanie emocji a nie przywiązywanie wagi do sztampowej konstrukcji. Artyści mają w dwudziestym pierwszym wieku bardzo dużą dowolność w obszarze swoich twórczych działań. Nie ogranicza nas cenzura, przynajmniej nie zbyt mocno i nie we wszystkich krajach. Najpiękniejszym staje się fakt, że sztuka nadal poszukuje i rozwija się. Jedynym przykrym aspektem są pieniądze, ciężko utrzymać się ze sztuki współczesnej ,gdy nie ma się szczęścia a fortuna nie sprzyja. Głowa na karku i interesy idą dziś w parze z artyzmem.

Nie do końca człowiek jest w stanie zapoznać się z twórczością ludów prehistorycznych. Jedynymi reliktami przeszłości, namacalnymi dowodami na istnienie w tamtych czasach sztuki są wykopaliska. Znaleziono wiele fragmentów i szczątków obiektów, które archeolodzy zakwalifikowali do naprawdę bardzo starych, jeszcze z epoki paleolitu. Sztuka tamtych czasów rozpoczęła się prawdopodobnie od malowideł naściennych we wnętrzach jaskiń. Przedstawiały one zwierzęta różnych typów, oraz scenki rodzajowe jak na przykład polowanie. Wielu naukowców ośmiela się twierdzić, że robiono to, by zostawić wskazówki potomkom, co do sposobów walki i przetrwania. Wszystko to w naprawdę pięknej formie, zachowanej przez tysiące lat. Sztuką typowa tamtego okresu były też posążki silnie związane z kultem religijnym oraz płodnością ziemi oraz ludzi. Antropolodzy zgodnie twierdzą, iż sztuka w ówczesnych czasach dopiero się rozwijała i nie stanowiła fachu, a jedynie rozrywkę, między kolejnymi polowaniami a płodzeniem dzieci.

Zawsze było tak, że to artyści kreowali kanony piękna. Oczywiście jest to zagadnienie dość subiektywne, jednak chodzi o modę w sztuce. Starożytność wpajała społeczeństwu, że ciało powinno być harmonijne i proporcjonalne. Platon opracowywał nawet schemat porównania szyi i łydek, głowy do tułowia i innych części. Odbijało się to na sztuce, czyli kobietach i mężczyznach uwiecznianych na obrazach i zaklętych w rzeźbach. W średniowieczu szczególnie ceniono piękno podrasowane, czyli pierwsze próby makijażu, drogocenne ozdoby biżuteryjne. Masywne bransolety, wielkie fryzury to znak rozpoznawczy sztuki średniowiecznej. Dandysi zapoczątkowali sztukę dla sztuki, pełnia przerysowań i groteski. Rubens w epoce baroku kreował pełne kształty, żeby dwudziesty pierwszy wiek zmodyfikował wizerunek kobiety do istoty eterycznej i wychudzonej. Cóż, rozpatrzona została sztuka w sylwetkach, jednak ten obszar jest znacznie szerszy. Nie sposób zgłębić go w kilku zdaniach. W każdym razie piękno to pojęcie względne.